LUQUE-KURCZ: Miniatury

Fot. Pixabay.com

Dziewczyny z korpo

– Człowiek składa się z wody, białka i samotności. Śnimy o wielkich rzeczach, zanurzeni w mglistych złudzeniach, myląc uczucia jak cukier z solą… – Zuzanna wygłaszała swój filozoficzny monolog, spiłowując odpryskującą hybrydę o barwie soczystej maliny.

– Może nie wszyscy się mylą? – odparłam znudzona. – Może jedynie nieliczni. W gruncie rzeczy większość ludzi wiedzie swój perfekcyjny żywot w przestronnych domach. Każdego ranka wyjeżdżają swoimi lśniącymi samochodami z wielkich garaży, układając w głowie plan dnia – szybko: żłobek, praca, lunch, zakupy, powrót do domu, krótki sen i od nowa, ten sam scenariusz.

– I co? Myślisz, że takie życie daje ludziom szczęście? – dociekała Zuzka.

– Nie wiem. Pojęcia nie mam. Dla mnie każdy plan na życie jest frustrujący. Romantyzm to żenada. Twarde stąpanie po ziemi, które wiąże się z praktycyzmem, też mnie nie pociąga, bo wówczas nie żyjesz. Jesteś jak robot. Kupa żelastwa. Powtarzasz jedynie pewien schemat. Szukanie głębi, to jak czołganie się po zamulonym dnie. Jak dotąd nie znalazłam dla siebie optymalnej recepty na życie. A ty? Rozmyślasz, roztrząsasz. Po co ci to? Człowiek to skóra, przetłuszczone włosy i ukrwione bebechy w środku – zrugałam Zuzkę.

Ta wybałuszyła oczy. Być może zaskoczył ją mój wywód. Do tej pory to ona gadała jak nakręcona, a ja tylko udawałam, że słucham. Od czasu do czasu potakując.

– Magda, ty tak na serio? – zapytała z przejęciem.

– A i owszem. Co mam ci powiedzieć? Nie widzisz, że to wszystko gówno? Żyjemy w gównie, oddychamy gównem, nosimy w sobie gówno i tymże jesteśmy. Jako bonus możemy sobie dorzucić do tego pakietu lśniącego Royce’a lub telewizor na pół ściany.

– Nieprawda! – obruszyła się Zuza. – Nieprawda! Jesteśmy czymś więcej. Choć nie potrafię tego nazwać. I otacza nas o wiele więcej.

– A niby co?

– Wszechświat, miłość, dobro, piękno. Wrażliwość.

– Odpłynęłaś, koleżanko… – odparłam sceptycznie. – Wyjdź na ulicę, spójrz na świat. Ależ ty jesteś naiwna! – wywróciłam teatralnie oczami w geście bezradności.

– Wcale nie jestem naiwna! – Zuza poczerwieniała ze złości. – To ty jesteś zgorzkniała. Przestałaś myśleć. Dociekać. Przestałaś odczuwać – dodała ciszej, jakby z obawą.

– Hahahaha! – zaśmiałam się szyderczo. – Dociekać. Odczuwać. Dobre sobie. Dociekam każdego dnia, dlaczego świat jest taki skurwiały. 

 

 

Uważaj, bo połknie cię wieloryb

Mała Alice była dzieckiem na wskroś niewinnym i ufnym. Jej kędzierzawe włosy o barwie starego złota w słońcu zyskiwały rudawe refleksy. Mimo swoich ośmiu lat, nie mówiła, choć rozumiała wszystko. Wskazywała jedynie palcem, a gdy była pytana o cokolwiek, z wielkim entuzjazmem odpowiadała: “Taak!”. Przeciągając “a”. Jakby właśnie od tego “aa” zależały wszystkie sprawy wagi państwowej. A może w głębi swojej dziecięcej intuicji czuła, że tak właśnie jest. Uśmiechała się do każdego, lecz równie szybko radosny uśmiech dławił szloch. Siadała wówczas w kąciku, a po jej drobnej twarzyczce spływały wielkie łzy. Byle drobiazg potrafił wytrącić ją z równowagi. Była dość bojaźliwym dzieckiem. Mała, krucha dziewczynka o śniadej cerze, która uwielbiała bajki o księżniczkach i różowe kucyki Pony.

Często odwiedzała ich Wielka Pani. Nie rozumieli do końca sensu tych wizyt, ale czuło się w powietrzu podniosły nastrój. Wiedzieli, że, jeśli będą spokojni, dostaną cukierka. Choć nie powinni, bo cukier im nie służył.

Denerwował ich błyskający flesz i to stukanie wciskanego guzika w aparacie. Ten dźwięk wwiercał się w mózg jak młot w spękany asfalt. Wzbierała panika.

“Nic nie może cię przygotować na sytuację, w której kończysz w paszczy wieloryba. Musisz kierować się instynktem”. Rainer Schimpf

A

K

T

Y

W

N

y

 

 

Gocha

Wiesz, Gocha, on jest zupełnie inny niż większość mężczyzn. Owszem, ma zjebany charakter. Ale gdy wchodzi do biura, nagle robi się jasno i ciepło. Tak… Wiesz… – zawiesiła znacząco głos. – Jak… Gdy w pochmurny dzień nagle się wypogodzi.

– A seksowny? Jak w ogóle wygląda? – dopytuje Gośka.

– Chyba tak. Prawdę mówiąc… Nie wiem – odparłam. Nawet nie wiem, jaki ma kolor włosów, bo kiedy się pojawia, roztacza jakiś osobliwy blask i wszystko inne ginie. To jest coś niesamowitego, Gocha! Nigdy wcześniej nie doświadczyłam czegoś podobnego przy żadnym facecie.

Rozmarzyła się, przysiadłszy jednym pośladkiem na skraju biurka z telefonem przy uchu.

– A skąd wiesz, że ma zjebany charakter? – docieka przyjaciółka.

– Jest szefem. Nieraz byłam świadkiem, jak wyżywał się na podwładnych. Kiedyś, wracając z toalety, słyszałam na korytarzu fragment jego rozmowy telefonicznej z żoną.

– Czyli jest żonaty? – pyta Gocha.

– Na pewno. Inaczej na kogo by tak krzyczał. Słuchaj, muszę kończyć. Jestem zawalona papierami. Może wspólny lunch potem?

– Pewnie! – entuzjastycznie rzuciła do słuchawki Gocha. – Tam gdzie zawsze. Pierwsza rezerwuję stolik.

Ledwo zdążyłam się rozłączyć, cicho skrzypnęły drzwi. Ciepłe światło rozlało się na ściany gabinetu.

– Pani Karolino, chciałbym omówić strategię spotkania ze Szwedami. Czy ma pani gotowe dokumenty? – zapytał szef.

– Oczywiście – odpowiedziałam nieśmiało, czując, jak topnieję pod wpływem tego blasku.

– Świetnie, w takim razie porywam panią na lunch. Tam spokojnie wszystko omówimy.

“Och nie! Gocha! Nie mogę jej wystawić!” – jęknęłam w myślach.

– Tak jest! Szefie! – rzuciłam posłusznie, dodając w duchu: “O tak! Tak! Boskie Światło! Zrób ze mną, co tylko zechcesz!”.

– Dobrze, w takim razie za godzinę spotykamy się w holu, przy konferencyjnej – uciął krótko.

W chwili gdy zamknął za sobą drzwi, na horyzoncie za oknem wypłynęła wielka, stalowa chmura, która natychmiast zaciągnęła ciemną kotarę nad biurowcem i pokój pogrążył się niemal w półmroku.

Prędko uporała się z resztą pracy i pobiegła poprawić makijaż. W międzyczasie próbowała dodzwonić się do przyjaciółki, by odwołać spotkanie. Ta, niestety, nie odbierała telefonu.

Drżącymi dłońmi malowała usta. “Ech, jeszcze moment i zatonę w bezmiarze Boskiego Światła!” – śniła na jawie. “Żeby tylko nie zapomnieć torebki i teczki z dokumentami!” – przywoływała się do porządku. “Jeszcze tylko dziesięć głębokich wdechów i wychodzę!”. Spoconą z nerwów dłonią poklepała się solidnie po policzku, by dodać sobie animuszu. Jednak, na widok swojego odbicia w lustrze, zamarła. “Wyglądam, jakby mnie spoliczkowano!” – pomyślała w popłochu. Z lewej strony twarzy pysznił się czerwony ślad odbitej dłoni.

“Mój Boże, co ja teraz zrobię!” – pomyślała przerażona. Jęła przykładać rękę schłodzoną w zimnej wodzie. To sprawiło, że skóra stała się jeszcze czerwieńsza. Wpadła w panikę. “Dobre dziesięć minut temu powinnam spotkać się z Boskim Światłem w holu, tymczasem stoję tu spocona i bordowa. Co robić?” – myślała gorączkowo.

Nagle rozległo się ciche pukanie do drzwi toalety.

– Pani Karolino, jest pani tam? – usłyszała znajomy męski głos.

“Jezu! To on!”.

– Nie! – pisnęła rozpaczliwie, jakby cudzym głosem. – Nie ma mnie tu.

 

MONIKA LUQUE-KURCZ